Minister in verwondering

Minister in verwondering

Wat doe je als de minister langs komt om zich te verwonderen over waar je dagelijks mee bezig bent? De kunst zit er in bij jezelf te blijven en te doen wat je altijd doet, nu alleen in een andere context en met een ander doel: Erkenning krijgen voor een nieuwe manier van het behandelen van mensen met diabetes type 2. Niet met pillen, maar met de regie van eigen leefstijl voorop. Leefstijl als het nieuwe medicijn.

Dat leefstijl als medicijn werkt ervaren wij al jaren. Dagelijks horen wij verhalen waar een ieder kippenvel van zou krijgen. Verhalen uit alle delen van het land en door de lagen van de bevolking. Verhalen van mensen met 1 gemene deler, namelijk dat hun leven geregeerd werd door negatieve spiralen van medicatie, moeheid, ellende, pijn en zwaarte. Verhalen van mensen met een groot verlangen om dat te keren omdat het niet meer houdbaar is voor henzelf en hun omgeving. Verhalen die soms zo sterk zijn dat ze mooier lijken dan de werkelijkheid. De blijdschap die mensen ervaren doordat zij de regie op hun leven en welzijn weer terugkrijgen is zo groot dat dat bijna niet in woorden te vatten is.

Ondertussen rijzen de zorgkosten de pan uit en verliezen mensen de grip en zin over hun leven, omdat pillen en maagverkleiningen in onze wereld de reguliere oplossingen zijn. Onder het motto van ‘protocollen’ en ‘zo doen we het altijd’ wordt er vast gehouden aan een werkelijkheid die niet langer houdbaar is. En dat terwijl we weten, zeker bij DMT2, dat leefstijl de oorzaak van het probleem is. En logischerwijs dus ook de oplossing.

Waar zijn we mee bezig?

Gelukkig is er een andere beweging van patiënten, artsen, wetenschappers en andere professionals die weten dat het anders kan. Prachtig dat die beweging inmiddels zelfs op internationaal niveau zichtbaar is. En dat er breed aandacht is, oa bij de overheid, geregeld in de 2e kamer en specifiek op maandag 29 oktober 2018 toen Bruno Bruins, minister van VWS, naar Voeding Leeft kwam om te praten over Keer Diabetes2 Om.

En wat doe je dan? Als de minister naar je programma komt.

Wij bleven doen wat wij al jaren doen, omdat we daar zo in geloven.

De haard brandde, 1 vaas bloemen sierde de zaal. Hier was het anders dan elders, net zoals er bij ons zo veel anders is en ondertussen zo gewoon.

Acht verhalen van deelnemers kleurden de ruimte. Verhalen van willekeurige deelnemers die mee hebben gedaan aan het Keer Diabetes2 Om programma. Bijvoorbeeld het verhaal van Mart die op weg was voor een bariatrische operatie, die niet meer kon lopen van ellende en die nu na enkele maanden zoveel taille verloor dat hij weer in een confectiemaat past en die maagverkleining niet meer nodig heeft. Of dat van Thijs, bouwvakker en Feyenoorder in hart en nieren die zich als herboren voelt. Of dat van Pieter die nu weer kan slapen omdat hij niet elke nacht een hypo heeft (tot dagelijks grote zorg en onrust van zijn vrouw) en nu geen insuline meer hoeft te spuiten. Of het verhaal van Ruud die eindelijk geen pijn meer heeft en tot tranen geroerd is. Of dat van Han die al 3 jaar geen insuline meer spuit en zich voelt als een jonge vent. Verhalen van mensen die zo dankbaar dat zij hun leven weer terughebben en voor het werk dat wij doen.

Dat is wat wij lieten horen op die ene maandagmorgen, waarop de minister naar ons programma kwam kijken. Heel gewoon en ondertussen zo bijzonder. Zonder tierelantijnen ben je bij de kern en dicht bij jezelf en daar is zo veel moois. En daar is gelukkig bij ons genoeg aandacht voor.