Anneke

"In juni 2024 had ik een gesprek met mijn diabetesverpleegkundige. We bespraken hoe mijn leven eruit zou gaan zien na mijn pensionering. Ik had een drukke baan in het beroepsonderwijs en daarnaast ben ik mantelzorger. Ik was niet bang dat ik mij zou gaan vervelen maar maakte mij wel zorgen over mijn diabetes type 2. Mijn werk bracht veel beweging met zich mee: ik fietste ernaartoe, liep veel trappen, en was de hele dag actief. Straks zou dat allemaal wegvallen. Er speelde ook dat ik, naast mijn langwerkende insuline, binnenkort mogelijk ook voor de maaltijden zou moeten gaan spuiten. Mijn gewicht bleef schommelen en mijn nuchtere glucosewaarden waren regelmatig hoger dan voor het slapengaan. Dat frustreerde me enorm. Ik ben geen snoeper, drink zelden alcohol, heb wel een trage schildklier, maar dan nog. Soms voelde ik me niet helemaal serieus genomen, zeker als er werd gezegd dat ik beter niet moest drinken, terwijl ik nauwelijks dronk. Of dat gevoel terecht was weet ik niet, maar het raakte me wel.

Mijn diabetesverpleegkundige stelde voor om een voorlichtingsbijeenkomst van Keer Diabetes2 Om bij te wonen. Ze was daar zelf geweest en enthousiast teruggekomen. Met enige scepsis besloot ik toch te gaan. Koolhydraatarm eten, meer bewegen, dat kende ik allemaal al, en ik had het ook geprobeerd. Mijn houding was: eerst zien, dan geloven. Maar ik wist ook: zo doorgaan kon niet. Bovendien was mijn verpleegkundige benieuwd naar mijn ervaring en tot op heden volgt ze me daarin goed.

De eerste bijeenkomst voelde wat onwennig. Je stelt je kwetsbaar op, en je kent de anderen nog niet. Twee dagen vooraf moest ik mijn insuline-eenheden halveren van 50 naar 25. Dat vond ik doodeng, ik dacht echt: zijn ze gek geworden? Gelukkig was het een tweedaagse bijeenkomst, en werden we goed in de gaten gehouden.

Wat me daar raakte, was de boodschap dat het niet mijn schuld was dat ik steeds meer insuline nodig had. Die erkenning maakte veel los. Als ik eraan terugdenk, word ik nog steeds emotioneel.

Tijdens de andere bijeenkomsten kregen we veel uitleg over hoe insulineresistentie werkt, en wat je zelf kunt doen om dit te keren. De uitwisseling met lotgenoten vond ik ook heel waardevol, je leert veel van elkaar, en je voelt je gesteund.

Wat ik vooral prettig vond aan het programma, waren de fysieke bijeenkomsten, de duidelijke uitleg, en het gevoel dat je er niet alleen voor staat. Ook is er afstemming met je eigen diabetesverpleegkundige, en houd je zelf de regie. Ik hou er niet van betutteld te worden, dan ga ik juist dwarsliggen.

Natuurlijk heb ik ook weleens een mindere dag of trek in een ijsje, een glas wijn of sushi. Maar inmiddels weet ik: dat mag af en toe ook. En dan geniet ik er extra van. Inmiddels zijn we een half jaar verder. Ik spuit geen insuline meer en gebruik alleen nog 500 mg metformine. Mijn bloedwaarden zijn allemaal binnen de norm. Ik ben meer dan 10 kilo afgevallen en mijn buikomvang is met 14 cm verminderd. Deze nieuwe manier van leven is goed vol te houden. Ik voel me fit, doe leuke dingen, geniet van lekker eten, en ben trots dat het me gelukt is.

Ik deel mijn verhaal omdat ik dit iedereen met diabetes type 2 gun. In mijn omgeving zie ik mensen worstelen, terwijl het ook anders kan.

Hoewel het officiële programma nu afgelopen is, hebben we met een groot aantal groepsleden afgesproken om elkaar een paar keer per jaar te blijven zien. De eerste bijeenkomst is alweer in juni en ik kijk er nu al naar uit."