VL Column: Wat je onderweg verliest

Ik verloor mijn gouden ketting in het ziekenhuis. Ondanks de waarschuwing om waardevolle spullen thuis te laten, droeg ik hem die dag. Het was mijn talisman, die ik van mijn oma kreeg toen ik 10 was. Hopelijk zou ook hij ook op die dag vol onderzoeken geluk brengen. Hij was opeens verdwenen. Net als de tijd, de onsterfelijkheid en de vanzelfsprekendheid van mijn gezondheid.

Ik verloor mijn onbevangenheid, de kilo’s vocht te zwaar, de kunst van het schrijven. Mijn lichtheid verloor ik daarna. Ik verloor de diepgang en mijn vergezichten. Ik verloor mijn opleiding, de droom om ver te reizen. Ik verloor het vertrouwen in witte jassen. Ik verloor mijn creativiteit en inspiratie, mijn innerlijk weten. Voor even.

Verlies is als 
een rode draad 
door het leven 
verweven. 
Je ziet alleen 
niet wat iemand 
onderweg verloren is. 

Ik verloor mijn jeugd, de jeugdigheid van mijn kinderen. Het kinderhandje dat altijd in mijn hand gesloten was, terwijl de rest voorop liep. Ik verloor vriendschappen. Ik verloor mijn geduld, mijn mildheid, mijn zachtheid, mijn hardheid ondertussen. Ik verloor mij, een moment, ik verloor het harde werken, het hard zijn tegen mijzelf. 

Ieder mens verliest. Het kan een dierbare zijn, een huisdier, een droom, een verlangen. Een beeld of geloof van hoe je dacht dat het ooit zou zijn of blijven. Het kan van alledag zijn, dat wat gewoon was. Het kan tastbaar zijn of niet, minutieus of immens. Als je van iets of iemand gehouden hebt, dan is er rouw. 

Mijn ketting vond ik niet terug, ik was er stil van. Ik behield mijn waarden en wie of wat voor mij belangrijk is. En voor al het verliezen kreeg ik veerkracht terug. Sta stil bij wat je verliest, neem de tijd, voel wat je voelt, huil als je wil huilen, rouw om wat jou dierbaar was en deel het. Is er een ander naast je die verloren heeft, ben er dan en luister. Rouw is een onderdeel van ons leven, laten we ruimte maken voor dat wat verloren is.