vrouw-lachend-op-strand

Barbara Kerstens

Blog Voeding Leeft

Twinkeling in de ogen

vrouw-rent-op-strand-in-de-wind

Ze kwam binnen met een lach op haar gezicht. Een teken van herkenning. Haar ogen hadden die twinkeling weer, zoals het hoort en waar ze al die jaren zo naar op zoek was. Op haar wangen blosjes van enthousiasme. ‘Hoe is het gegaan?’ vroeg ik aan de hele groep. ‘Geweldig’, antwoordde zij als eerste. ‘Na jaren van alles geprobeerd te hebben, kan ik eindelijk weer een pak melk openen’. Het programma van acht weken anders eten had niet alleen bij haar vruchten afgeworpen. Nagenoeg alle aanwezigen met Reumatische Artritis hadden meer energie, sliepen beter, voelden zich beter. Je kunt het placebo noemen, een wonder, onzin of alternatief. Je kunt er in verwondering naar kijken en je afvragen wat dit betekent.

Acht weken lang anders eten en ervaren wat dat met je doet. Niet minder eten, maar smaakvoller en rijker. Geen wortels knagen, geen superfood, maar gewoon eten zoals onze grootouders voeding zouden hebben gezien. Of, zoals Michael Pollan het zo mooi omschrijft: ‘Echt eten bevat niet meer dan vijf ingrediënten.’ Ga maar eens na.

Ik herinner mij goed die eerste bijeenkomst, de aftrap van de pilot met 200 (!) deelnemers in het Brabantse ziekenhuis. Op tafel allerlei producten, die gemiddeld genomen dagelijks over de dag geconsumeerd worden. Ter illustratie, omdat we dagelijks veel meer suiker eten dan we denken, verstopt in producten waarvan we geen weet hebben. Wat dacht je van groentesapextract?

Een kijkje in die keuken maakt mensen bewust. Zo ook acht weken geleden. In het midden van de zaal stak een vrouw haar hand op. ‘Het verhaal is logisch en komt binnen’, zei ze, ‘maar alles wat daar ligt, wordt in de winkel als verantwoord aangeboden.’ Ik vind dat lastig en heftig. Want dit is waar we mee te dealen hebben. Wij allemaal. Dit is wat we gewoon zijn gaan vinden, terwijl we diep van binnen beter weten.

Hoe logisch het ook lijkt, hoeveel wetenschappelijks er ook over bekend is, er is ook een andere kant. Die van de critici en die van de ongelovigen. Van hen die het niet weten. En dat terwijl we het in zoveel gevallen eens zijn met elkaar. Wat als we een andere bril op zouden zetten? Wat als we buiten onze eigen hokjes zouden durven kijken? Wat als we zouden kiezen voor de gemene deler? Het is een kwestie van perspectief en van gezond verstand. En een manier van leven waarin verwondering een plek heeft. Gewoon door te luisteren en de twinkeling weer te zien, omdat de mens de regie weer terug heeft.