vrouw-lachend-op-strand

Barbara Kerstens

Blog Keer Diabetes Om

VL Column: Help, ik heb een writersblock

Help, ik heb een Writersblock

Een blanco vel, de eerste woorden, de zenuwen gieren door mijn keel. Wat als het nu niet lukt? Wat als er helemaal niets op papier komt? Wat als er nooit meer iets uit mijn pen komt? Ik schrijf door. Langzaam vult het hagelwitte vel zich tot een schilderij met zwarte tekens. Een betekenis, een bekentenis. Het staat er echt:  ik heb een Writersblock.

Ja, een writersblock. en dat terwijl ik toch schreef. Ik schreef urenlang, dagenlang, wekenlang gedurende mijn maandenlange ziekteproces. Bladzijden vol met woorden van inzicht, woorden van angst en verdriet, woorden van belang. Al die woorden schreef ik voor mezelf als belangrijkste toehoorder. Voor vertrouwen. Ik schreef een dialoog tussen dat wat ik weet en dat wat ik nog zou zien. En ondertussen hield ik mijn volgeschreven pagina’s voor later. Voor als ik straks naar boven zou komen met het antwoord: ‘Ik weet het, ik zie het nu, ik weet hoe het moet’. Daar bleef het bij, mijn naslagwerk.

Nu zit ik hier
met mijn handen in het haar,
omdat ik denk
te hebben verleerd
hoe het moet.
Omdat ik denk
dat mijn mening er
niet toe doet.

Toen ik niet schreef, draaide de wereld verder, dus waarom zou ik schrijven? Waarom zou ik al die moeite doen om mijn gekooide gedachten te delen? Waarom zou ik de woorden proberen op te vissen, terwijl ik ook iets anders te doen heb? Mijn zachte hart was gewond, waarom zou ik het openstellen om opnieuw gekwetst te kunnen worden?

Hoeveel meditaties ik ook deed, hoe veel rust ik er ook in bracht, de innerlijke dialoog werd sterker. En de stem, die zoveel redenen had om niet te hoeven schrijven, niet op het podium te hoeven staan, niet terug te keren, werd luider. Ik schreef er pagina’s over vol in mijn naslagwerk. De blokkade werd duidelijk. Mijn innerlijke criticus sloeg door in haar rol als beschermer, en stond pal voor de poorten van mijn normaal zo sprankelende levensenergie. Voor mijn herstel.

Vandaag doe ik het daarom anders. Vandaag schrijf ik. Geen grootste inzichten die ik uit mijn naslagwerk mee naar boven neem, niets gestructureerd, niets dat wijs klinkt. Nee, ik schrijf mezelf naar een doorbraak. Om de energie weer te kunnen voelen, om de woorden weer door mijn vingers te laten voelen, om te creëren. Ik tel de woorden, het is gelukt. Ik lees de woorden, het is gelukt. Ik ben door de blokkades van mijn gedachten gebroken. Ik heb de sleutel van de bevrijding gevonden. Ik kan het nog.