VL Column: Een keiharde les van Moeder Aarde

Een keiharde les van Moeder Aarde

Wie de afgelopen week het nieuws heeft gevolgd, is het niet ontgaan: grote delen van Los Angeles zijn door verwoestende bosbranden in de as gelegd. Social media stond vol bizarre, apocalyptische beelden die rechtstreeks uit een film hadden kunnen komen. Zo’n film die normaal gesproken vakkundig geregisseerd wordt in Los Angeles, het hart van de filmindustrie. Complete wijken zijn tot de grond toe weggevaagd: miljoenen villa’s, scholen, winkels, iconische gebouwen. Satellietbeelden laten de transformatie zien, die soms maar een paar uur duurde: van statige wijken tot smeulende hoopjes as. Ook mensenlevens gingen verloren: 25 and counting. Het is de grootste, meest verpletterende bosbrand in de geschiedenis van Amerika.

Een aantal mensen die ik volg op Instagram bleken in Los Angeles te wonen. Het ene na het andere bericht kwam voorbij van mensen die noodgedwongen op stel en sprong hun huis moesten verlaten. Een groot contrast met alle normaal gesproken ultrablije beelden van ieders hashtag#beautifullycuratedlife. Ook de allerrijksten van deze aardbol ontkwamen niet aan deze natuurramp. In alle berichten van getroffen ‘Angeleno’s’ lees ik hetzelfde: ongeloof over het feit dat het dak boven hun hoofd, wat zo vanzelfsprekend was geworden, er ineens niet meer is. En dankbaarheid wanneer familie en vrienden wél veilig weg konden komen.

Hoe raar is het om een tas te moeten inpakken met alleen dat wat je écht niet achter wil laten, in de wetenschap dat je je huis hoogstwaarschijnlijk niet meer terugziet? Wat neem je mee en wat laat je staan? Heb je daar weleens bewust bij stil gestaan?

Zelf werd ik vorig jaar ook met die vraag geconfronteerd. Gelukkig ging het er bij ons een stuk minder heftig aan toe dan in Los Angeles, maar de brand die uitbrak bij onze appartement-buren zorgde ervoor dat ik in een paar minuten een tas met onze belangrijkste spullen bij elkaar raapte. Een paar fotoboeken, onze paspoorten. Mijn laptop en camera die voor het grijpen lagen en niet te vergeten: ons konijn. De rest? Pijnlijk, maar niet belangrijk genoeg. Je hele leven in één tas stoppen, dat is confronterend. Nog confronterender is het de deur van je huis achter je dicht te trekken en niet weten hoe je het weer aantreft. Maar zelf stonden we veilig en wel op de stoep. Mét konijn.

Godzijdank liep het bij ons, op wat waterschade na, goed af. Iets waar ik nóg dankbaarder voor ben als ik vanuit deze veilige plek door de alsmaar komende, angstaanjagende updates over LA scroll. Deze bosbranden zijn een keiharde reminder waar het in het leven echt om gaat. En hoewel het in LA bij uitstek gaat om groter, beter, duurder en meer, blijkt ook daar als het erop aankomt: de rest is niets dan bijzaak.