VL Column: Een beetje dwars

“Provo’tje” noemde mijn vader me vroeger wel eens voor de grap. En hoewel dat toen vooral sloeg op mijn streken als kind en puber, is dat nu op een andere manier nog steeds van toepassing. Provo’s waren “jonge mensen die zich verzetten tegen de gevestigde orde, vooral tegen autoriteit, traditionele waarden en sociale normen.”

De provo’s gingen de barricade op, vooral in de jaren ‘60 in Amsterdam. Nu is dat voor mij, in 2025, niet zo letterlijk het geval, maar een beetje schoppen tegen de status quo is mij niet vreemd. In discussie met generaties boven of onder me en de boel een beetje opschudden, daar hou ik wel van. Waarom doe je wat je doet? Waarom werken we 40 uur per week, op dezelfde plek, op dezelfde tijd? Waarom wachten we tot ons 67e tot we van het leven gaan genieten? Waarom moet ik voor mijn 30e kinderen krijgen en getrouwd zijn? Waarom wordt een barstensvolle agenda de hemel in geprezen als blijk van je kunnen en niet het tegenovergestelde? Waarom geldt alleen een dubbelblinde RCT als goed wetenschappelijk bewijs? Waarom kan je alleen bepaalde functies bekleden met een bepaalde titel? Waarom zien we lichaam en geest nog steeds als twee losse onderdelen? Wáárom is het niet normaal dat we chronische ziektes met leefstijl behandelen, terwijl dat vaak zoveel potentie heeft? 

De ‘waarom’ voelt misschien veroordelend, maar is dat niet. Het is vooral nieuwsgierigheid. Ik ben oprecht benieuwd of het niet anders kan. En, je raadt het al, ik denk ook vaak dát het anders kan. Vervolgens voeg ik de daad bij het woord. Niet omdat ik me zo graag af wil zetten tegen de rest, maar omdat ik van binnen voel dat het veel meer voor mij klopt. 

Mijn werk bij Voeding Leeft is daar een belangrijk voorbeeld van. Tegen de stroom in bewegen, gaat niet zonder slag of stoot. De hoge pieken en dalen die we hebben beleefd, had ik van zijn levensdagen niet meegemaakt bij een organisatie die wél lekker met de stroom meedeint. Zoals toen we als organisatie bijna omvielen, omdat financiering voor Keer Diabetes2 Om vanuit het basispakket véél langer dan verwacht en nodig, op zich liet wachten. Maar nooit twijfel ik op die momenten of het dan wel het goede pad is. En mijn collega’s net zo min. Het klópt gewoon dat wij dit doen, of de rest dat nou ook al ziet of niet.

Stel je voor dat er nooit iemand een beetje dwars zou zijn. Dan zou de hele wereld altijd hetzelfde blijven. De ‘dwarshoutjes’  zijn nodig om verandering te bewerkstelligen, in het klein en in het groot. En weet je wat het grappige is? Eerst ben je dwars, maar vaak na verloop van tijd tóch weer net zoals de rest, omdat de omgeving langzaam met je mee verandert. Conclusie? Volg lekker je eigen pad, provo of niet!