VL Column: Bloedhekel aan instanties

Ik heb een bloedhekel aan instanties. Ik krijg er stress van. Instanties waar een naam verandert in een nummer. Waar luisteren verandert in wegwuiven. En waar om toelichting vragen verandert in op voorhand besluiten nemen.

Er kan enkel bezwaar worden gemaakt. Per post. Weer een brief schrijven, waar ik dagen over doe vanwege de spanning. Ben ik volledig? Staat alles er in? Zijn mijn argumenten sterk genoeg? Het geheel door vier bekenden laten lezen en het liefst ook door die ene vriendin, want advocaat. Dit bezwaar is namelijk mijn enige en laatste kans.

Voordat je hier vanuit de instantie antwoord op krijgt, ben je gerust maanden verder. In de tussentijd is het eerder genomen besluit allang ingegaan en betaal je je scheel aan kosten. Reden genoeg om daar stress van te krijgen. Maar wat me nog het meeste onrust geeft? Dat ik al die maanden niemand heb kunnen spreken om de situatie vanuit mijn kant toe te lichten. Ik voel me als een roepende in de woestijn.

Stel eens een vraag.
Stel eens een vraag, voordat je mensen een strafblad oplegt
Stel eens een vraag, voordat je een grote beslissing maakt voor de ander
Stel eens een vraag, om te checken of je daadwerkelijk op het goede spoor zit.

Stel eens een vraag, om te willen luisteren zonder oordeel
Stel eens een vraag, om ruimte te creëren voor de ander
Stel eens een vraag, om in verbinding te blijven met elkaar.

Afgelopen week heb ik dan eindelijk Nadia aan de telefoon gehad. Gewoon, een menselijk telefoongesprek. Nadia werkt bij een van die grote instanties en vroeg mij hoe de situatie zo was gekomen. Binnen 5 minuten was het euvel verholpen. Alsnog moet ik wederom bezwaar maken, maar de grootste angel is eruit. De stress gleed van me af. Het bezwaarschrift heb ik uit mijn mouw geschud en dezelfde dag nog op de post gedaan. Dank je wel Nadia, voor het stellen van je vraag.