VL Column: Wanneer vooruitgaan als stilstaan voelt

Het moeilijkst vind ik de kleine stappen. Een jaar geleden was ik ernstig ziek en had ik een zeldzame aandoening aan mijn hart. Mijn hart is inmiddels geheeld. Helemaal fit ben ik alleen nog niet. Ik kan weer schrijven, helder denken, vier kilometer wandelen, koken, werken, de dag doorkomen zonder slaap. Ook mijn zin is terug. Toch blijf ik zoeken naar balans. Wat kan wél, wat wil ik nog en wat laat ik achter?

Mijn sportarts zegt dat de mate van fitheid van voor je ziekte het beloop van ziekte en herstel bepaalt. Toch zit juist die fitheid van voorheen me mentaal in de weg. Want even hardlopen of een lange trail zit er voor mij nu niet in. Mijn lichaam herinnert zich de beweging van toen. Mijn hoofd ook. Dat botst elke week wel een keer.

Het hoofd en 
het brein
zijn niet los van 
elkaar te zien.
De tijd dat we dat dachten 
is allang voorbij.

Al drie keer ben ik terug gefloten, mijn knie overbelast, omdat ik meer wil doen dan ik kan. Mijn fysio lacht hartelijk als ik zeg: 'ik zal mijn oefeningen goed doen’. ‘Precies’ zegt hij, ‘dat is nu juist het probleem’. Niet de oefeningen zijn de uitdaging, maar het aanvoelen wat vandaag kan. Het accepteren dat het morgen anders kan zijn en vrede hebben met een status quo die niet meer is wat hij was.

Toen ik jaren terug trainde voor een marathon, was mijn doel: op gevoel lopen en niet op de klok. Voorbij de schema’s en voorbij de tijd aandacht geven aan het moment. Dit bleek veel uitdagender te zijn dan elke dag vroeg opstaan om mijn rondje te rennen.

Schema’s werken niet voor mij, ik heb het op gevoel te doen. Ook nu weer. Ik heb te luisteren naar mijn lichaam, waar nu niet mijn hart, maar mijn knie de raadgever is. Toch luister ik liever naar mijn hart, die zegt: 'Het is goed zo, je doet het goed’. Die vertrouwen heeft en geeft en die het moment belangrijker vindt dan de eindstreep.

Als de onrust toeslaat om wat ik niet kan, ga ik zitten. Stil. Met mijn hand op mijn hart luister ik. Dankbaar dat ik hier ben. Zo beweeg ik, ontspannen in de stroom van het leven, in kleine stappen vooruit.