VL Column: Waar yoga pas echt begint

Hoewel yoga me niet altijd gemakkelijk afgaat, maakt het mijn ziel gelukkig. Ik begrijp daarmee waar de uitdrukking ‘zielsgelukkig’ vandaan komt. Het brengt me in mijn lichaam en laat me stilstaan bij dingen waar ik in het dagelijks leven aan voorbij ga. Toch voelt iedere yogales weer als een drempel.

Inmiddels snap ik waar die drempel vandaan komt. Tijdens mijn opleiding tot yogadocent, heb ik geleerd dat yoga een work-in is, geen work-out. Het vraagt om dieper voelen. Om hiervoor tijd te nemen, in stilte. Om te focussen op ademhaling, te observeren wat er van binnen speelt. Ermee zijn, ermee zitten, ermee bewegen. Hier telkens weer voor kiezen, vraagt moed.

Maar het voedt. Het voedt me extra als mijn yoga-guru de diepgang van de yoga filosofie aanraakt in de lessen. Deze week kwam het begrip Anicha naar voren. Het betekent ‘verandering’ in het Sanskriet. De boeddha gebruikt het woord om de vergankelijkheid van het leven te beschrijven: alles is voortdurend in beweging. Soms is dat geruststellend, soms niet. Dat alles verandert, is een gegeven.

Ons hiertegen verzetten is wat ons verdrietig maakt of pijn geeft. Wat als we in de basis zouden uitgaan van de vergankelijkheid van het leven? Anicha yoga richt zich op het zien van deze veranderingen, de momenten bewust ervaren. Zonder hierbij in te grijpen, door het vast te houden of te vluchten. Op de mat van twee vierkante meter wordt deze weerstand heel bewust opgezocht, dat maakt het soms zo knetter oncomfortabel. Maar hier steeds opnieuw naartoe gaan, maakt ons weerbaar, sterker.

En zo loop ik, ondanks de aanvankelijke drempel, telkens vervuld de zaal uit. Terug de wereld in, waar de yoga oefening pas echt begint.