VL Column: Offline

Deze week gingen wij met twintig collega’s 24 uur de natuur in. Telefoons en horloges leverden we in. Dat was in het begin onwennig. Je grijpt nog beschamend vaak naar je zak, alsof je duim een eigen agenda heeft. En je hoofd draait nog op volle toeren met boodschappenlijstjes en to-do’s.Na een paar uur verandert er iets. De onrust zakt. Gesprekken zijn voller. De telefoon vergeet je (ja, echt). En de tijd doet er niet meer toe. 

We kookten en aten langzaam. We lachten. We zwegen en hoorden sinds tijden weer echte stilte. Zaten met lichtjes in het donker. Sliepen in hutten, sprokkelden hout en bouwden kampvuren. We voelden de warmte. En soms de kou. We deelden verhalen die er toe doen. Speelden spellen, luisterden echt en zagen met nieuwe ogen. Afgestemd op, en geleid door, onze eigen natuur.

24 uur later kwamen we terug waar we begonnen en gingen we het ‘normale’ leven weer in. De wereld van deadlines en devices voelde bijna absurd. Ik dacht: ‘dit moeten we veel vaker doen’. 

Wij doen het al jaren met ons team, 24 uur in de natuur. Voor ons precies kloppend met wie we zijn en wat we hier te doen hebben. De natuur is de beste plek om afstand te nemen, rust te ervaren, je te voeden, antwoorden te vinden, je te verwonderen, te zien wat er is en te verbinden. 

De stilte in de natuur is luid. De tijd vertraagt. Er is niets te plannen, niets te posten, niets te controleren. Alleen de wind op je jas, de geur van vuur en het geritsel van bladeren.

En het mooiste is: de natuur is nooit ver weg. Je hoeft er geen 24 uur voor uit te trekken om het effect te voelen. Ook een rondje door het park of bos kan je al in een andere wereld brengen. De natuur is er altijd, wachtend tot jij weer even uitlogt.

Geef mij dus maar 24 uur in de natuur in plaats van flügels in de kroeg. Een werkuitje met een kater van geluk.