VL Column: Grote levenskunst

Vorige week keek ik de film Land, met Robin Wright in de hoofdrol. Door een tragisch gebeuren verliest ze haar man en zoontje. Ze wil vertrekken. Diep de natuur in en weg uit de wereld waarin ze nu leeft. Haar therapeut vraagt waarom? ‘Omdat mensen in mijn omgeving telkens willen dat het beter met me gaat.’

Ik heb heel de week nagedacht over deze zin. Ze heeft gelijk. In lastige tijden willen we dat het goed of beter met de ander gaat, zeker wanneer het onze naasten en geliefden betreft. ‘Word snel beter!’, ‘deze adviezen helpen je vast’ of ‘ik wens je betere tijden’. Maar wat als je op dat moment niet bij ‘goed’ kan? Of niet bij ‘beter’ wil? Wat als we op dat moment niet streven naar iets anders dan wat er is?

Ik had het er met een vriendin over, de uitspraak uit de film herkende zij uit duizenden. Ze is op jonge leeftijd haar moeder verloren. De rouw en het verdriet krijgt nu pas ruimte.
‘Ja! Dit is precies wat ik nu voel. Mensen om me heen gunnen me anders en beter, terwijl ik juist bij mijn pijn en verdriet wil blijven. Ik ben zo opgelucht dat ik er eindelijk bij kan.’

Ook herken ik het bij mezelf. In de periode dat ik lange tijd ziek was, heb ik zo gestreefd naar ‘beter worden’. Ik gunde het mezelf zo om weer zorgeloos de dag door te komen. Maar het zat er niet in. Het was een lange weg om te accepteren dat ik te leven had met wat er was.

Kunnen zijn met wat er is, het is een grote levenskunst. Het vergt oefening om gebeurtenissen niet direct als positief of negatief te zien, maar deze te doorleven als een ervaring. We creëren hierdoor ruimte voor de stroming van onze emoties, dat uiteindelijk harmonie en veerkracht brengt. Wanneer we strijden tegen de gebeurtenissen, zetten we de emoties vast en verliest de ervaring juist haar kracht.

Kunnen leven met wat er is, geeft innerlijke rust op een diepere laag. Er is namelijk geen waarom. Rust met het gevoel van volledigheid. En daar hoeven we helemaal niks aan te verbeteren.