VL Column: Er is geen haast

Er is geen haast. Die zin las ik op een van de zielenprikkelende Instagram accounts die ik volg. En ik denk niet dat ik het ooit méér met een uitspraak eens ben geweest. Was dit een jaar geleden voorbij gekomen op mijn tijdlijn, had ik er razendsnel voorbij gescrold. Zonder een digitaal hartje achter te laten, welteverstaan. Er is geen haast? Dacht het wel! Mijn to do lijst was oneindig en alles moest nu, nu, nu. Sterker nog, het moest gisteren al. Mijn agenda barstte bovendien uit zijn voegen, waardoor ik van afspraak naar afspraak rende. Op mijn werk wilde ik efficiënt zijn en thuis ook. Rustig de was ophangen? Dat kon ik niet. Na een werkdag vloog ik met mijn mede-passagiers de trein uit. Ook zij hadden haast en moesten rennen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. De lat ligt hoog, hoger, hoogst.

Dat ons lichaam hier niet op gebouwd is, ga je vroeg of laat wel merken. Niet voor niets wordt er tegenwoordig van een burn-outgeneratie gesproken. Ook ik kreeg gekke klachten. Mijn stresslevel moest omlaag, ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’, zei Cruijff. Toen ik me ging verdiepen in stress en ontspanning, zag ik het ineens. En hoe. Waar zijn we met zijn allen mee bézig? We haasten ons door het leven, zijn continu bezig met sneller, beter, meer en proberen onuitputtelijk te voldoen aan verwachtingen van mensen om ons heen en, niet op de laatste plaats, die van onszelf. Ik deed er ook aan mee, want dat was nou eenmaal de standaard. Zo efficiënt mogelijk gebruik maken van je tijd. Daarvoor ben je op aarde, toch?

En zo kwam het dat ik laatst, na heel wat trial-and-error om mijn stresslevel te verlagen, langs de uitspraak over niet-bestaande haast scrollde. Nu bleef ik wel even haken - en gaf ik het een hartje. Want haast bestaat inderdaad niet. Het is een vals idee van te weinig tijd hebben, dat je zelf creëert.

Inmiddels snelwandel ik niet meer naar huis, ik sjok. Ik hang de was sok voor sok op. Ik storm niet meer door de supermarkt, maar werk rustig mijn boodschappenlijstje af. En moeten al die klusjes echt vandaag? Of kan het ook morgen? Of zelfs helemaal niet? Deze aanpassingen zorgen ervoor dat ik me veel vaker ontspannen voel, meer in het moment ben en bovenal: meer kan genieten van wat er is.

Natuurlijk stap ik nog weleens in de haast-valkuil. Maar sneller dan ooit ben ik me hiervan bewust en schakel ik weer terug.
Er is tegenwoordig niets dat ik méér haat dan haast. Wordt het leeftempo, om wat voor reden dan ook, opgevoerd, dan verschijnt er (haastig) een donderwolk boven mijn hoofd. Mañana is mijn nieuwe levensmotto, Spaans voor: het komt morgen wel.

Makkelijk praten? Kijk eens om je heen en bovenal naar jezelf. Wat doe jij allemaal in de zesde versnelling, wat ook in de eerste kan? Je gaat het pas zien als je het doorhebt. Er is geen haast.