VL Column: Een onbenullig bordje

Elke dag wanneer ik na een werkdag naar huis reis, kom ik dezelfde man tegen. Hij staat op de trap bij Amsterdam Centraal en houdt een bordje omhoog. Daarop staat in duidelijke, maar niet schreeuwerige, letters zijn boodschap: Stop de genocide in Gaza. Zijn plek is strategisch gekozen: alle reizigers die de trap op moeten, missen hem onmogelijk. Hij kijkt rustig voor zich uit, zegt niets. Hooguit af en toe een knikje of nauwelijks zichtbare glimlach naar een voorbijganger. En daar staat hij dan. Van uur tot uur. 

Ik vind dat een krachtig voorbeeld van een stil protest. Hoe je ook je stem kan laten horen. Zonder strijd, zonder schreeuwen, zonder dingen te molesteren. Zonder gigantische marketingbudgetten, knallende kleuren of slimme slogans.

Eerlijk is eerlijk, in het begin dacht ik: ‘Wat heeft dat nou voor zin, op die trap gaan staan, met zo’n onbenullig bordje? Wat verandert dat nou in Gaza?’ Maar hoe vaker ik langsliep, hoe meer ik begon te begrijpen wat hij doet.

Elke dag laat hij simpelweg weten waar hij voor staat. En telkens weer worden voorbijgangers, al is het maar heel even, herinnerd aan wat er aan de andere kant van de wereld gebeurt. Daardoor wordt een klein zaadje geplant. Dagelijks geeft ‘ie het water, door  iedere keer weer te komen opdagen, met datzelfde bordje. 

Zijn aanpak inspireert me voor ons werk. Ook wij proberen een boodschap over te brengen. Op een totaal ander vlak natuurlijk, maar toch. We willen ons land doordringen van het belang van leefstijl. Als we dat niet doen, verliezen veel te veel mensen onnodig(!) gezonde levensjaren en neemt de druk op de zorg nog meer toe. Dat kan ons zorgsysteem niet aan. Dat klinkt misschien vaag of groot, maar de realiteit is dat er straks geen fysiotherapeut meer te vinden is voor je vader, je buurvrouw jarenlang met diabetes rondloopt zonder goede begeleiding en je kind jaren korter in gezondheid leeft. 

Soms voelt het alsof we de longen uit ons lijf moeten schreeuwen, maar nog geen deuk in een pakje boter slaan. Door die man op de trap bij Amsterdam Centraal, realiseer ik me dat we moeten blijven komen opdagen. En dat schreeuwen misschien helemaal geen zin heeft of nodig is. Gewoon vastberaden je boodschap blijven verspreiden. Iedere dag weer.

Zo wordt een onbenullig bordje ineens een sterk statement. Of het verschil gaat maken? Geen idee. Maar als je 'm niet omhoog houdt, gebeurt er sowieso niets.