VL Column: De horizon verbreden

‘No’ was toch echt het antwoord, toen ik de man van 67 jaar vroeg of hij wel eens buiten zijn eigen geboorteplaats was geweest. Zijn hele leven woonde hij al hier, in San Pedro, Guatemala. Ik heb het vaker gehoord tijdens mijn reizen, dat de bevolking hun hele leven in hetzelfde dorp, dat enkel wat straten kent, woont. Telkens krijg ik een soort error in mijn brein. ‘Je héle leven doorbrengen in dit kleine dorpje?’ Er komen gelijk meer vragen in me op. Is het om financiële reden? Ben je hier niet uitgekeken? En vooral; hoe verbreed jij je horizon?

De manier waarop ik mijn horizon verbreed, is  door reizen. Het is voor mij en mijn omgeving vrij normaal geworden om met enige regelmaat naar het buitenland te gaan. Ik leef ervoor en doe niets liever: Andere culturen ontdekken, me laten inspireren door andere gewoonten, genieten van de jungle die wij in Nederland niet kennen, de onderwaterwereld observeren en met andere producten leren koken. Het vervult mij om deze ervaringen mee naar huis te nemen en waar mogelijk de levenslessen hier te integreren. Ik zie het dan ook als een voorrecht om op deze manier de wereld te kunnen zien.

Maar is het een voorrecht om veel van de wereld te zien, te weten en steeds meer te ontdekken? Als ik even bij de Guatemalteekse bevolking doorvraag, blijkt niet alleen de financiën reden tot thuisblijven. Er is gewoon geen behoefte. Er is geen behoefte om de wereld te verkennen of ver van huis weg te zijn. Sterker nog, het komt niet eens in ze op een tripje naar het naastgelegen dorp te plannen.

De man lacht vredig naar mijn verbaasde blik. Er is tevredenheid in heel zijn wezen. Ik realiseer me dat door het kleine wereldje waarin ze leven, ze ook weinig meekrijgen van wat er verder in de wereld speelt. Wat zou dat met mij doen? Wat als ik me geen zorgen zou maken over de wereldleiders van dit moment, omdat ik niet beter weet? Wat als ik totaal geen idee zou hebben over het feit dat er naast fysieke, ook een digitale oorlog gaande is waar we geen grip op hebben? Zou het niet-weten me juist mentale rust en tevredenheid brengen?

Ze hebben in San Pedro wel wat beters te doen, dan zich druk maken over de wereld. Deze mensen zijn bezig met de dag doorkomen; centen verdienen om vanavond maïs op de plank te krijgen, het handmatig doen van de was, tortilla’s draaien, de kids lopend naar school brengen en hoog in de bergen boodschappen doen bij de boer. Ik zie een glimlach. En ik zie bovenal een vredig leven. Deze mensen hoeven echt geen oefeningen te doen om meer in het moment te leven. Zij zíjn in het moment. En daarmee is het verbreden van hun horizon, helemaal niet nodig.