Licht schijnen in het donker

Mag je, als het donker is, het licht aandoen? Kun je de deur op een kier zetten en de zon laten zien als een ander angsten heeft? Kun je, als er verdriet is, ook glimlachen, zelfs als dat pijnlijk is?

Ik denk het wel, ik denk zelfs dat het nodig is. Ook weet ik dat het soms lastig is. Dat het oefening en moed vraagt om het licht te laten schijnen, omdat dat in het donker niet welkom lijkt. Toch is het noodzaak je licht te branden. Al is het maar een beetje of voor even. Dat is wat de wereld nodig heeft. In het klein, in het groot.

De een vindt verandering een crime, de ander kijkt met verlangen naar de voortgang. Bij de een blijft een life-event de rode draad van het leven, voor een ander is het een levensles en de aanleiding om het radicaal anders te doen. Het perspectief is voor iedereen anders en afhankelijk van de bril. Is jouw eerste neiging de lichte kant, dan heb je een kleine voorsprong. Toch kan iedere ‘licht-denker’ zwaar op de hand worden als hij zich lang genoeg in de verkeerde omgeving begeeft en zich niet voedt. Je zult het licht moeten blijven koesteren, laten schijnen en voor jezelf zorgen.

Iemand die de zon van nature niet bij zich draagt, die heeft ook een keuze voor lichthartigheid. Door bijvoorbeeld dagelijks aandacht te hebben voor wat goed gaat en waar je dankbaar voor bent. Dan kun je het licht weer leren zien. Je kunt het licht opzoeken, door te doen wat je prettig vindt, waar je een glimlach van krijgt, door iets geks te doen. Door te luisteren naar muziek, te kijken naar de lucht, naar het bos te gaan, te zwemmen in een meer, te dansen, je tong uit te steken. En dat dan elke dag.

Geboren met de zon of niet,
lichtheid hoeft niet groots te zijn,
ook in de kleine puntjes zit licht.
Die laten je twinkelen, glimlachen, vanbinnen.
Dat is aanstekelijk.

Luchthartigheid is trainbaar. Oefenen en repeteren, met discipline lichtlaagjes maken. Het is net als al het andere wat je leert. In het begin is het moeilijk, op een gegeven moment doe je het vanzelf. Daar heb je tijd voor nodig, in de lengte der dagen en passend in iedere dag. Het vergt geduld en contact met jezelf. Wat heb je op dit moment nodig? Gun jezelf die tijd. Op een gegeven moment weet ons brein niet beter.

Gemakkelijk als je het zo leest, lastiger als er genoeg uitdagingen zijn, je agenda vol is of er veel van je gevraagd wordt. Juist dan heb je doorzettingsvermogen nodig en zul je anticyclisch moeten bewegen. De moeite lijkt meer, het resultaat is daardoor ook groter. Regent het of is het donker, ga juist dan naar buiten. Je zult zien wat voor moois er is en hoeveel licht er schijnt.

In onze programma’s gaat het ook over lichthartigheid, niet in de letterlijke tekst, wel in de vertaling in de gedragskant. Zoek je de oplossing bij de expert en in pasklare antwoorden, dan zul je slechts even effect merken en zal de weg lang zijn. Ben je bereid je open te stellen, te kijken wat er anders kan en licht te laten schijnen op wat donker is, dan is er heel veel mogelijk. De verandering begint op het moment dat je naar je hart luistert. Zo kun je – zelfs als je ziek bent – je beter voelen, meer energie hebben, blijer zijn en eventueel medicatie afbouwen.

Het is een lichtpuntje op zich dat je ziektes anders aan kunt pakken door een ander licht te laten schijnen. Ik werk met veel mensen die denken in mogelijkheden en de andere kant laten zien, mensen die hoopvol zijn, spontaan, creatief en levenslustig, zonder het donker te ontkennen. Mensen die lichthartig zijn. Lichtpuntjes.

Ik heb daar ook een keuze in gemaakt: kun je het licht niet verdragen en blijf je in het donker zitten, dan is het nog niet voor jou. Ben je bereid de deur op een kier te zetten, dan schijn ik graag mijn licht.