#3 uit het Diabetes Dagboek van Emile

Beste lezer(es), dit is het derde deel van mijn dagboek waarin ik je meeneem hoe het met me gaat een paar maanden na de start van het programma. De vorige keer vertelde ik dat het me geen moeite kostte om mij aan het programma te houden. Dat is ook zo, het ging me gemakkelijk af, maar natuurlijk zijn wel wat hindernissen te nemen als je meedoet. Wat doe je bijvoorbeeld met alle lekkere dingen die je in huis hebt en hoe ga je om met alle verleidingen die je onderweg tegenkomt? 

Denken in oplossingen

Ik heb thuis alle koolhydraatrijke voorraden weggegeven of weggedaan. Daarna heb ik direct een voorraadje aangelegd van producten die wel passen bij mijn nieuwe leefstijl. Op die manier wordt het makkelijker om de juiste keuzes te maken. Niet alleen thuis, maar ook onderweg. Voor mijn werk verblijf ik regelmatig in een prachtig hotel in Zuid Limburg. Bij bij de eerste aankomst heb ik direct afspraken gemaakt over het menu: graag een dubbele portie groenten, geen suikers, geen bewerkte gerechten en geen zoete sausjes. Ook het broodmandje blijft ook weg van tafel. ‘Ah, meneer heeft suikerallergie!’, riep de ober uit. Inderdaad, hij heeft het begrepen. De clou is om te anticiperen en zelf de regie pakken. Hoe je dit het beste kan doen, heb ik geleerd tijdens het programma. 

Feestjes, etentjes en traktaties

Andere lastige momenten zijn natuurlijk feestjes, etentjes bij anderen, recepties en traktaties op het werk. Ook hier doet de term ‘suikerallergie’ wonderen: iedereen snapt direct wat ik bedoel en houdt rekening met  me. Dus net zoiets als notenallergie of glutenallergie, dat begrijpt ook bijna iedereen. 

De snackbars, taartenwinkels, de Vietnamese loempiakraam en benzinestations laat ik tegenwoordig links liggen. Een duidelijk advies is: negeren en doorlopen, maar vaak berust het bezoeken van deze plekken ook op de gewoonte of gemak. Ik hou wel van een loempiaatje of een satékroket op zijn tijd, maar dat doe ik niet meer. Een frikandel eet ik soms nog wel. Zelf kies ik vaak voor ‘negeren’, dan hoef ik de confrontatie niet aan en heb geen last van schuldgevoelens achteraf als ik toch ‘zondig’. Het is overigens niet gemakkelijk om al dat lekkers te negeren: loop maar door de stad, over de markt en op festivals, overal is voedsel en drank in overvloed.

Gelukkig biedt coach van het programma voldoende ondersteuning om goed om te gaan met deze moeilijke momenten. Stap voor stap leer ik betere keuzes te maken en comfortabeler te worden met mijn nieuwe leefstijl. 

Ik hou je graag op de hoogte via dit dagboek.

Mocht je vragen of opmerkingen hebben over mijn verhaal? 

Mail me naar ejmvanparidon@chofesj.nl

Hartelijke groeten, Emile